Λαθος. Ένας θάνατος να κρίνεται έτσι. και κανείς να μην τον υποστηρίζει. Όλοι βρήκαν σε ποιον να ρίξουν το φταίξιμο. Δεν υπάρχει τίποτε στους πολιτικάντηδες και τους δημοσιογραφίσκους της Αθήνας. Εμπιστοσύνη πουθενα. Οι καταθέσεις στην Εισαγγελία διέρρευσαν, κάποιοι θα κάνουν Χριστουγεννα με χρυσα κουτάλια που θα αγοράσουν με τα έσοδα διαφήμισης γύρω από το θανατο ενός...
Πάντα υπάρχει χειρότερα. Να δούμε πόσο πολύ πια...και Φυσικά οι φταίχτες ποτέ δεν τιμωρούνται...
... για τον άνθρωπο βγαίνει το βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης θέλησης, το horror vacui [τρομος του κενου] της: χρειάζει έναν σκοπο- και προτιμά να θέλει το μηδέν από το να μη θέλει τίποτε.- Με καταλαβαίνετε;... Με έχετε καταλάβει;..."Καθόλου, καθόλου κύριέ μου!"- Ας αρχίσουμε λοιπόν από την αρχή."...
Νιτσε" Γενεαλογια της Ηθικης", εκδ Νησιδες, Μτφ:Ζ. Σαρικας
Ο χρόνος είναι ενιαίος και κολυμπάω μέσα του. Πολλές φορές περπατάω και νομίζω ότι τα βήματά μου είναι μέσα στα σύννεφα. Δεν θέλω να πηγαίνω για ύπνο, μου διαταράσσει αυτή τη συνέχεια. Οι καλές προθέσεις δεν προκαλούν κάποια διάκριση. Όσο και να με φυλακίζουν με προθεσμίες και όρια ξέρω πως κατα βάθος είναι ευρήματα για να δυσκολεύουν τη ζωή και εν τέλει να της δινουν κάποιο νόημα. Το ίδιο και με τα συναισθήματα. από την αρχή μέχρι το τέλος μένουν ίδια. Οι αποχρώσεις αλλάζουν, αλλά και αυτές μέσα στη διάρκεια γίνονται ομοιόχρωμες. Η αίσθηση πως θα περπατάω αιώνια μου προκαλεί περίεργες σκέψεις.
Σήμερα ένας αγαπημένος μου εκτινάχθηκε από τη μοτοσικλέττα και προσγειώθηκε στο έδαφος, μια γνωριμία με τη βαρύτητα που έχει τη δύναμη να επιβληθεί στο χρόνο και να τον συμπιέσει λιγάκι. Τα μεγάλα γεγονότα που απειλούν την ύπαρξή μου νομίζω ότι δίνουν την αίσθηση της ζωής. όχι όμως προς θεου, σαν τα παιδάκια που πνίγονται για να νιώσουν την ηδονή του θανάτου. έχουν απομονώσει το ένστικτο της επιβίωσης με έναν γοητευτικά επικίνδυνο τρόπο.
Α. Αν δεν μιλήσω θα σκάσω
Β. ακούω
Α. πνίγομαι Νίκο, πνίγομαι
Β. από πότε;
Α. Εχθές. Είδα κομμάτι της πραγματικότητας μπροστά μου
Β. γιατί την έχεις κομματιάσει;
Α. δεν την αντέχω Νίκο, δεν την αντέχω. Την ακούω Νίκο, εγώ που δεν έχω καλή ακοή, την ακούω, και τρομάζω
Β. Γιατί σε τρομάζει;
Α. Φοβάμαι να ζήσω Νικο, και όταν βγάζει αυτόν τον απαίσιο ήχο…σαν ψίθυρος «δεν θα πας πουθενά, θα μείνεις εδώ ως το τέλος» , διαλύομαι..
Β. Μη ξεχνάς, ζεις μέσα στην πραγματικότητα. Μόνο που εσύ κλείνεις τα μάτια. Και ονειρεύεσαι τα δικά σου.
Α. Δεν ονειρεύομαι Νικο. Νιώθω σα να ξέρω από την αρχή τι περικλείει όλο αυτό. Και δεν μου αρέσει. τ ομολογώ
Β. όλοι αντέχουν. Εσύ γιατί όχι;
Α. δεν με νοιάζουν οι άλλοι. Πως γίνεται να την ακούν και να μη τρομάζουν και αυτοί;
Β. όλοι κουβαλούν τα σκοτάδια τους. Μα το ξέρουν ,χρειάζεται υπομονή
Α. Για ποιο πράγμα; Για το τέλος;
Β. « τι όμορφη που είναι η ζωή» δεν το λες ποτέ;
Α. θαυμάζω κάθε μέρα την ομορφιά της. Και τότε ξεπροβάλει μπροστά μου το μάταιο.
Β. προλαβαίνεις να σκεφτείς το μάταιο;
Α. συνεχώς..
Β. τότε δεν ασχολείσαι με τίποτα. Τεμπελιάζεις.
Α. Νικό, δεν το θέλω. Με τραβάει προς τα κάτω, δεν το θέλω. Ξέρω δεν πιέστηκα ποτέ…
Β. μην παίρνεις πάνω σου και αυτό το κουτί με τις ενοχές…
Α. δεν είναι ενοχές. Είναι πόνος. Πάντα ανεβαίνει στο στήθος μου. πνίγομαι καλέ μου
Β. φεύγει κάποια στιγμή;
Α. ποτέ τη νύχτα. Καμιά φορά τη μέρα. Μέχρι το μεσημέρι. Τότε ξεσπάει και πάλι…
Β. τι θα κάνεις;
Α. δεν ξέρω. Σε όλα απαντάω «δεν ξέρω, Θα δω»
Οι άνδρες περνούν μαμά...
Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου & Didier Barbelivien
Μουσική: Francois Bernheim
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Οι άντρες περνούν, μαμά.
Μου στέλνουν πάντα καρτ-ποστάλ
Από νησιά, μαμά.
Κι είναι πολύ συχνά,
Μποέμ αρτίστες, μουσικοί Αμήχανα παιδιά.
Οι άντρες περνούν, μαμά.
Προσφέρουν δώματα με θέα Σε βαθειά νερά.
Τους νιώθω μυστικά, Να επιθυμούν ωκεανούς
Μα πάει η καρδιά ρηχά.
Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα'θελα να φέρω κάποιονλίγο πιο κοντά.
Μ'αυτοί περνούν, μαμά,Κι αφήνουν ρέστα στην καρδιά.
Οι άντρες περνούν, μαμά.
Αστέρια που αφήνουν ίχνη οι νύχτες του έρωτα.
Με βία που ζητά,Ενός αδέσποτου παιδιούΝα κλέψει την καρδιά.
Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα'θελα να φέρω κάποιον λίγο πιο κοντά.
Μ'αυτοί περνούν, μαμά.
Κι αφήνουν ρέστα στην καρδιά.
Οι άντρες περνούν, μαμά.
Μ'ένα χαμόγελο που μοιάζει με γκριμάτσα πια.
Κι αφού χτυπούν, μαμά,
Μ'αφήνουν με τα όνειρά μου,Μόνη μου ξανά.
Οι άντρες περνούν, μαμά.
Τί θα κερδίσω αν φέρω κάποιονΛίγο πιο κοντά.
Αφού περνούν, μαμάΚι αφήνουν ρέστα στην καρδιά
-απλά το διαβασα και θυμήθηκα τη μελωδία. φωνές που μένουν στο μυαλό και ξυπνάνε το πιο σημαντικό κέρδος του ανθρώπου. την ανάμνηση...
Είχα γενέθλια εχθές. Ένα κενό μέσα μου. Μετά διάβασα ένα αρθρο για το ασφαλιστικό. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να γιορτάσω τα γενέθλια μου και μετά από 30 χρόνια. Και που το σκέφτομαι γελάω!
Είχα γενέθλια εχθές και η κατάθλιψή μου είχε βάλει τα καλά της. Εννοείται πως δεν είχα κεράκια και τούρτα, ένα σπίρτο μόνο φύσηξα για να σβήσει...
"Ρωμανιάς: Θυμίζει παρέμβαση της xούντας"(Ε, 21/11/2007)
τότε είχαν όνομα, τώρα τι έχουν; έδρες, καρέκλες και λεφτά...
Τι οδηγίες χρήσης έχει το επάγγελμα βουλευτής; πάντως σίγουρα δεν είναι επάγγελμα του πνεύματος...
"Κυβερνητικοί κύκλοι επιχείρησαν να υποβαθμίσουν την παραίτηση και τις καταγγελίες μιλώντας για ηρωική έξοδο του κ. Γουργουράκη, του οποίου θύμιζαν με νόημα ότι είχε λήξει η θητεία. Είναι σαφές ότι δέχτηκαν με ανακούφιση την παραίτηση καθώς αποφάσεις της Αρχής είχαν εκθέσει την κυβέρνηση (δύο φορές πρόστιμα στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης για τις κάμερες κ.ά.), η οποία προχωρεί -έστω και με πολύμηνη καθυστέρηση- στην αντικατάσταση του παραιτηθέντος προέδρου. Εντονα ακούγονται τα ονόματα του πρώην εισαγγελέα του Α.Π. Δ. Λινού και του πρώην αρεοπαγίτη Μιχ. Μαργαρίτη, γνωστού ως προέδρου στη δίκη της 17Ν."(E, 20/11/2007)
Μια παρέα. Πολύ πολύ χαίρομαι. Να μην έρθει κανενα καινούριο όνομα και νιώσουμε άβολα. Υπέροχοι άνθρωποι με διάυγεια νού και ευρύτητα πνεύματος. Είχα πετύχει τον κ. Μαργαρίτη σε μια αίθουσα να λεει ανέκδοτα. και τα έλεγε καλά οπώς και ότι αναλαμβάνει.
Οι κάμερες μας κάνουν να νιώθουμε εκτός από ασφαλείς και σημαντικοί. Επομένως προς τι οι διαφωνίες; ας μη πηγαίνει κανείς στις πορείες. ή καλύτερα γιατί πρεπει να πηγαίνουν εκεί που προγραμμάτισαν την πορεία; ν αλλάξουν διαδρομή να μη παραιτείται και ο κόσμος ..
Μια μέρα τρελή (δεν θα πω περισσότερο από κάθε άλλη, θα έιναι ψέμμα) και πάντα να βγαίνει από τον εαυτό σου κάτι καινούριο. Λίγη υπομονή εξαντλείται, λιγάκι θάρρος χάνεται, λιγάκι θράσος προστίθεται. Γύρω μου άνθρωποι που ουρλιάζουν από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Σήμερα είπαν το καλύτερο "μη μου φωνάζετε εμένα" με αυτό τον αυταρχικό τόνο που φαντάζεστε..χα...όμως και οι ίδιοι εξαντλούνται.Τηλεκατευθυνόμενα που τους πέφτει η μπαταρία και σταματούν να κινούνται. Πάντα απορώ: δεν βραχνιάζουν; δεν βαριούνται; και όμως ζουν από τη φασαρία...τσακώνονται για την κυβέρνηση (αν και ειναι κυβερνητικοί), τσακώνονται για τη δουλειά, τσακώνονται για τις γυναίκες. Και το πιο απίστευτο; συμφωνουν σε όλα....
Και να μη ξεχάσω τη φωτογραφία που έβγαλα με τα μάτια μου μέσα στο λεωφορείο προς Σύνταγμα...ένας γέρος άγνωστης ηλικίας που πολέμησε στον εμφύλιο, που κατονόμαζε αντάρτες και τους μεν και τους δε τσακωνόνταν με μια γυναίκα, σύζυγο συνταγματάρχη...απλά ήθελαν και αυτοί να μιλήσουν...και ξαφνικά γέμισε το λεωφορείο με συνομιλούντες, διαφωνουντες και...αναμνήσεις (που θα σβήσουν..). Οι άνθρωποι των δύο αιώνων...
Δεν είχα φανταστεί ποτέ πόσο δύσκολο είναι να προφέρεις το όνομά σου και να νιώθεις περήφανος για αυτό.
Κάνω μια δουλειά όπου αναγκάζομαι να συστήνομαι πολύ συχνά. το όνομα μου δηλαδή έχει βάρος. για να μη λεω ψέμματα, το πτυχιάκι μου δίνει βάρος στο όνομα μου.
Άλλο όμως το κέρδος που απέδωσε η επένδυση στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και εντελώς άλλο αυτό που θα κερδίσω εγώ για μένα. και εκεί είναι τα ζόρια. Πλέον, όποτε πληρώνομαι ή παίρνω δώρο ή ακούω μια καλή κουβέντα, ανησυχώ. Γιατί ξέρω ότι όλα αυτά προμηνύουν μπλεξίματα. Ανέκαθεν είχα αυτή την αίσθηση. Και δυστυχώς δεν έχω διαψευστεί μέχρι σήμερα. Βέβαια τα μπλεξίματα έρχονται, ακόμη και όταν δεν πληρώνομαι...
Θυμήσου με, γράφει το blogger system και ίσως να ειναι και η πιο προσωπική φράση που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. "Θυμήσου με..", όταν όλοι νομίζουν πως είναι τόσο σημαντικοί που όλοι θα τους θυμούνται άνευ άλλου τινός. Εγώ πάλι ξεχνάω τον εαυτό μου και έτσι και όλα τα άλλα γύρω τα βλέπω ασήμαντα...
Διαβάζω τα bloggs των γύρω και όταν δεν έχουν αναμνήσεις γεμάτες πικρία, έχουν παράπονα. Όμως είναι κουραστικό κάτι τέτοιοιο. Ο φίλος anemos (www.naftilos.blogspot.com) τα λεει όπως πάντα σωστά, για το έργο που μπορεί να επιτελέσει κανείς στη ζωή. Να συγκεντρώσει βιώματα και γνώσεις και να τις κάνει κτήμα των νεότερων. Είναι μια υπέροχη πρόταση φιλοφικής θεώρησης. Για αυτό και σπάνια.
Με θυμάμαι να ψάχνω διαισθητικά έναν "δασκαλο" που εκτός του ότι θα σεβόνταν τον δικό μου τρόπο σκέψης, θα είχε κέφι να μου μεταδώσει πράγματα. Όχι, όμως, οι πολλοί φοβούνται την κοντινή ανθρώπινη σχέση που πηγάζει από το πνεύμα. Έτσι απέμεινα να διαβάζω άρθρα και bloggs, ασφαλης στον κόσμο μου, αναζητώντας τις φωνές στην έρημο που ψιθυρίζουν το δρόμο για την όαση.
Εγώ πάλι, με αγάπη και επιθυμία σκορπίζω ότι ξέρω..ετσι θα ήθελα και τους άλλους...
Αν ο ουρανός ήταν λιγάκι πιο ψηλά, ίσως και να μπορούσα να πετάξω. όμως ξεχάστηκα από τα "πρέπει" και άφησα τη νιότη να μου γλιστρήσει από τα χέρια..
Ειναι περίεργο, τα τελευταία χρόνια, όποτε ανοίγω τη βρύση νιώθω ένα άγχος. Δεν θέλω να με φανταστώ μετά από 10 χρονιά. Όταν όλα θα γίνουν βίντεο από την Μπιαφρα.. Για αυτό όταν κοιμάμαι βλέπω το ονειρο που μου δίνει ασφαλεια, εκείνο που με διαβεβαιώνει ότι ένα πρωί δεν θα ξυπνήσω και δεν θα πειράζει που δεν έχω κάνει ιδιωτική ασφάλιση...
Καθε μέρα και ενας θάνατος.
Ο φίλος μου ειναι σκηνοθέτης. Ο Νικολαϊδης όταν είδε έργο του, αναφώνησε: επιτέλους η Ελλαδα βρήκε εναν σκηνοθετη.
Είχαμε βρει το αιμα για να κανει την επέμβαση. Ρουτίνα περιμέναμε. Τελικά όχι. Οι γιατροί φταίνε. Κάποιος δεν πρεπει να φταίει άλλωστε πάντα;
Δεν τον γνώριζα. Και όμως έκανα ότι μπορούσα για αυτόν. Σίγουρα τώρα θα μάθω περισσότερα για αυτόν.
Πότε ο ένας πότε ο άλλος, και όπως είπε ο Ανεμος, πάντα πίστευα ότι θα φύγω πρώτος...
Ήρθα ξανα. άργησα. εμαθα πολλά, πέρασα περισσότερα, και τώρα αναρρώνω, πνευματικά και σωματικά.
Κάηκαν τα δάση, πλημμύρισαν οι πόλεις, χάλασε το ελάχιστο σιδηροδρομικό δίκτυο που έχουμε, πήγαν όλοι διακοπές και επιτέλους θα πληρώσουμε τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές από τον προϋπολογισμό.Α, θα έχουμε και εκλογες, εξπρές, αφού αργούμε σε όλα τα άλλα...
Δεν εχω πει ακόμη ποια είναι η Kozima, ε, αφού περασε τόσος καιρός,ας το πούμε και αυτό, ειναι η σύντροφος του Wagner. Κάποια σχέση είχε και με το Νιτσε....
Πλεον έχω κάποιες καινούριες οπες στο σώμα μου, ετρώθη δηλαδή η θνητότητα μου, από αυτό το μετερίζι τα πράγματα δεν θα είναι αλλιώς, θα είναι απλώς λιγάκι πιο ανθρώπινα...
Εχθές το βράδυ με κάλεσαν για φαγητό. Το πρωί είχα δώσει εξετάσεις Εγκληματολογία και το βιβλίο ήταν για τη Φυσιογνωμική. Όταν ήμουν κουρασμένη αθελά μου βγήκε η αντίδραση να παρατηρώ τους συνδαιτημόνες. Τα χαρακτηριστικά τους. Οι δυο από τους τέσσερεις είχαν λιγάκι γαμψή μύτη. Δείγμα φιλοδοξίας και πείσματος, έγραφε το βιβλίο. Ένας άλλος στρογγυλή, όπως και όλα τα χαρακτηριστικά του, γενικά δείγμα καλοσυνάτου και αφελή ατόμου και η τέταρτη είχε οστεώδες πρόσωπο. Οι δύο πρώτοι αδύνατοι και οι δύο άλλοι κανονικοί προς γεματούτσικοι. Η αλήθεια είναι πως τρόμαξα. Δεν ήθελα να πιστέψω στη δύναμη χαρακτήρα που ίσως έκρυβαν τα χαρακτηριστικά των δύο πρώτων. Η αλήθεια είναι πως είχα υποψιαστεί τον χαρακτήρα τους, μα τώρα ταίριαζαν όλα. Μα μπορεί να συμβαίνει αυτό; Να μιλάνε τα χαρακτηριστικά του προσώπου για τον άνθρωπο;
Από την τελευταία φορά που καταχώρισα έγιναν πολλά. Με την επικαιρότητα δεν έχω καλή σχέση, αλλά είναι αναγκαία η σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον γύρω μας. Σημείωσα το θάνατο της Blogger που πέθανε από καρκίνο και άφησε παρακαταθήκη το πόλεμο του φακελλώματος, τη σύνοδο των G8 στη Γερμανια και την καταστολή των διαδηλωτών, την αποχή των δικηγόρων (!) υπερ της προστασίας του περιβάλλοντος , την μη επιστροφή των δομημένων και την καταδίκη των πρυτάνεων της Παντείου σε 25ετη κάθειρξη. Με το έργο της κας. Στεφανή δεν ασχολούμαι, γιατί αυτά είναι διαφημιστικά-εθνικιστικά κολπάκια. Τώρα πως γίνεται την κόρη του πρωην Υπουργού του ΠΑΣΟΚ, νυν μελλοθάνατου, να σύρεται στα δικαστήρια από ανεγκέφαλους και θερμοκέφαλους και ο Υπουργός της ΝΔ να της συμπαρίσταται, νομίζω μόνο στην Ελλάδα γίνονται.Εντάξει μέχρι εδώ. Εγώ απόρώ γιατί αποκτήσαμε λόγο όλοι. όλοι μιλάνε, όλοι κρίνουν, όλοι υπάρχουνε μέσα από τη διαμαρτυρία και το δίκιο που τους πνίγει.
Εγώ πάντως θα περιμένω την κατεδάφιση των αυθαιρέτων στην παραλιακή την Κυριακή, να χορτάσω θέαμα και να νιώσω όπως στη Ρωμαική Αρένα. Επιτέλους, βρεθήκαμε στην εποχή που μας ταιριάζει. Μια ανύπαρκτη αυτοκρατορία, θριαμβέυει μόνο με τη βοήθεια των λιονταριών...
Τι κάνετε; - υπομονή...
Μιλάνε όλοι γύρω μου για μια ζούγκλα, για ένα μπορδέλο, για μια τεράστια κρίση. Φαίνεται αγνοούν όλοι τι συνέβαινε στο Μεσαίωνα, τι συνέβαινε στις Αυτοκρατορίες του 17ου αι., τι σήμαινε Τρομοκρατία τα χρόνια μετά τη γαλλική επανάσταση. Απλώς δεν άλλαξε τίποτα. Το δράμα του ανθρώπου συνεχίζεται. Όχι όμως ότι είναι χειρότερο. Όταν κόβεις κεφάλια στην πλατεία, ή μυρίζει καμένο κρέας στο δρόμο, δεν βλέπω πως σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα. Ίσως πολυπλοκότερα, ναι σίγουρα. Όπως όμως τότε ο απλός λαός έπινε στα καπηλειά και άπλωνε τα χέρια στα μπούτια των γυναικών, σα να ήταν καπούλια αλόγου, σήμερα πίνουν σφηνάκια καμικάζι, μιλώντας για τη Τζούλια Αλεξανδράτου κρατώντας ένα MAX στα χέρια.
Κουράγιο, ζωή είναι και θα περάσει, αυτά λεω στον εαυτό μου κάθε πρωί....Δροσερός και ξεκούραστος, διπλώνω το σεντόνι μου, όπως μετά από μια εκτέλεση που λεει και ο Τ. Λειβαδίτης...
περασαν μέρες πολλές, πέρασε και η 21η Απριλίου. Αν και παρακολούθησα το φοιτητικό κίνημα, όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν, ακόμη δεν μπορώ να αισθανθώ τι είναι αυτό που έδωσε τη δύναμη σε ανθρώπους της Αριστεράς να αντέξουν τα χτυπήματα του κράτους της Βιας. Η Ιδεολογία εμπνέει τόση δύναμη; το πνεύμα σε κάνει να ξεπερνάς τους πόνους του σώματος;
Αφιερώνω τη σημερινή μέρα σε εκείνους τους φίλους που τολμούν και αποκτούν παιδιά. Μακάρι να βρουν τον τρόπο να εμπνεύσουν σε αυτά τη δύναμη εκείνων που έζησαν μια ζωή γεμάτη συνέπεια και δύναμη.
Απολλωνας ή Διονυσος; για ποσους αιώνες ακόμη θα ζυγιάζει ο άνθρωπος τα φτερά του πάνω από αυτό το δίλημμα;
Οι ποιητές συλλαμβάνουν μιαν άλλη χροια των πραγμάτων. Σήμερα στο ΜΕΤΡΟ σε μια αφίσα που αναρτήθηκε στα πλαίσια του εορτασμού του έτους Εγγονόπουλου, διάβασα ένα πεντάστιχο του
" χαρά ή λύπη; χαρά
λύπη ή ανία; λύπη
πόλεμος ή ειρήνη; ειρήνη
να σε αγαπούν ή να σε αγαπά;
ν αγαπω"
"Πως να σε ζωγραφίσω με λέξεις και ανάσες; Έχω τα μάτια σου στο μυαλό και με ερεθίζουν σιωπηλά. Και τρέμω και λαχανιάζω από αμηχανία. Και σε θέλω κάθε ώρα, μα σε αφήνω. Μηπως είσαι μια εικόνα; που έχασε τα χρώματα και αποκαλύπτεται μόνο στα όνειρα. Είσαι τα μάτια μου και μέσα τους βλέπω τον κόσμο"
Σήμερα είναι μια μέρα άστατη, όπως οι άνθρωποι δίπλα μας. Στα δικαστήρια αποκαλύπτεται η ανθρώπινη συμπεριφορά. Ψέμματα κατόπιν όρκου, πρόκληση για εντυπωσιασμό, στημένες αντιδικίες, ΄κινήσεις εντυπωσιασμού. Απορώ ποιος διαβάζει ακόμη τους αρχαίους συγγραφείς, εκείνους που μιλούσαν για την "Αρετή", την "Ανδρεία", τη "Γενναιοψυχία", την "Ψυχή". Πόσο παλιά, ή χειρότερα πόσο άγνωστα πράγματα σήμερα;
Καθε λέξη είναι σαν ανασα..ειναι όλες τους πολύτιμες και ανεπανάληπτες. Γεμιζουν περιεχόμενο μια φωνή και πλημμυρίζουν συναίσθημα την ψυχή. Πιστευετε τις λεξεις που ακούτε; εγώ ποτέ και ας πιστεύω την καθε λεξη που απευθυνω στους αλλους. Ειναι σαν μια γεφυρα, την χτίζω για να πλησιασω τους άλλους, την γκρεμίζω όταν αυτοί θελουν να με πλησιασουν. Πιστεύετε λοιπόν τις λέξεις που σας απευθυνουν;
