00

Α. Αν δεν μιλήσω θα σκάσω
Β. ακούω
Α. πνίγομαι Νίκο, πνίγομαι
Β. από πότε;
Α. Εχθές. Είδα κομμάτι της πραγματικότητας μπροστά μου
Β. γιατί την έχεις κομματιάσει;
Α. δεν την αντέχω Νίκο, δεν την αντέχω. Την ακούω Νίκο, εγώ που δεν έχω καλή ακοή, την ακούω, και τρομάζω
Β. Γιατί σε τρομάζει;
Α. Φοβάμαι να ζήσω Νικο, και όταν βγάζει αυτόν τον απαίσιο ήχο…σαν ψίθυρος «δεν θα πας πουθενά, θα μείνεις εδώ ως το τέλος» , διαλύομαι..
Β. Μη ξεχνάς, ζεις μέσα στην πραγματικότητα. Μόνο που εσύ κλείνεις τα μάτια. Και ονειρεύεσαι τα δικά σου.
Α. Δεν ονειρεύομαι Νικο. Νιώθω σα να ξέρω από την αρχή τι περικλείει όλο αυτό. Και δεν μου αρέσει. τ ομολογώ
Β. όλοι αντέχουν. Εσύ γιατί όχι;
Α. δεν με νοιάζουν οι άλλοι. Πως γίνεται να την ακούν και να μη τρομάζουν και αυτοί;
Β. όλοι κουβαλούν τα σκοτάδια τους. Μα το ξέρουν ,χρειάζεται υπομονή
Α. Για ποιο πράγμα; Για το τέλος;
Β. « τι όμορφη που είναι η ζωή» δεν το λες ποτέ;
Α. θαυμάζω κάθε μέρα την ομορφιά της. Και τότε ξεπροβάλει μπροστά μου το μάταιο.
Β. προλαβαίνεις να σκεφτείς το μάταιο;
Α. συνεχώς..
Β. τότε δεν ασχολείσαι με τίποτα. Τεμπελιάζεις.
Α. Νικό, δεν το θέλω. Με τραβάει προς τα κάτω, δεν το θέλω. Ξέρω δεν πιέστηκα ποτέ…
Β. μην παίρνεις πάνω σου και αυτό το κουτί με τις ενοχές…
Α. δεν είναι ενοχές. Είναι πόνος. Πάντα ανεβαίνει στο στήθος μου. πνίγομαι καλέ μου
Β. φεύγει κάποια στιγμή;
Α. ποτέ τη νύχτα. Καμιά φορά τη μέρα. Μέχρι το μεσημέρι. Τότε ξεσπάει και πάλι…
Β. τι θα κάνεις;
Α. δεν ξέρω. Σε όλα απαντάω «δεν ξέρω, Θα δω»