14 Νοεμβρίου..

Μια μέρα τρελή (δεν θα πω περισσότερο από κάθε άλλη, θα έιναι ψέμμα) και πάντα να βγαίνει από τον εαυτό σου κάτι καινούριο. Λίγη υπομονή εξαντλείται, λιγάκι θάρρος χάνεται, λιγάκι θράσος προστίθεται. Γύρω μου άνθρωποι που ουρλιάζουν από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Σήμερα είπαν το καλύτερο "μη μου φωνάζετε εμένα" με αυτό τον αυταρχικό τόνο που φαντάζεστε..χα...όμως και οι ίδιοι εξαντλούνται.Τηλεκατευθυνόμενα που τους πέφτει η μπαταρία και σταματούν να κινούνται. Πάντα απορώ: δεν βραχνιάζουν; δεν βαριούνται; και όμως ζουν από τη φασαρία...τσακώνονται για την κυβέρνηση (αν και ειναι κυβερνητικοί), τσακώνονται για τη δουλειά, τσακώνονται για τις γυναίκες. Και το πιο απίστευτο; συμφωνουν σε όλα....

Και να μη ξεχάσω τη φωτογραφία που έβγαλα με τα μάτια μου μέσα στο λεωφορείο προς Σύνταγμα...ένας γέρος άγνωστης ηλικίας που πολέμησε στον εμφύλιο, που κατονόμαζε αντάρτες και τους μεν και τους δε τσακωνόνταν με μια γυναίκα, σύζυγο συνταγματάρχη...απλά ήθελαν και αυτοί να μιλήσουν...και ξαφνικά γέμισε το λεωφορείο με συνομιλούντες, διαφωνουντες και...αναμνήσεις (που θα σβήσουν..). Οι άνθρωποι των δύο αιώνων...