Ποίηση σαν εικόνα

Την προηγούμενη εβδομάδα είδα σε κινηματογραφική προβολή μια γαλλική εκπομπή τηλεόρασης (έτος 1993) για (γάλλους κυρίως) ποιητές: Αραγκόν, Κοκτώ, Reverdy, Μαγιακόφσκυ...

Εκτός από 2, οι υπόλοιποι δεν ήταν στη ζωή και όμως συνδυάζοντας εικόνες από καφέ συνοδευόμενες από κείμενα, απαγγελίες από ηθοποιούς του θεάτρου, αφηγήσεις φίλων, φωτογραφίες, νόμιζες πως τους έβλεπες ζωντανούς. Ποίηση σε πρώτο πρόσωπο. Όταν νιώθεις τους στίχους ενός ποιητή, έχεις την ανάγκη να τον "δεις", έχεις την περιέργεια να μάθεις πως τον έβλεπαν οι σύγχρονοι του, πως τον σχολίαζαν, αν τον φοβόνταν, αν τον είχαν παρεξηγήσει. Ότι κάνουμε και εμείς στους ποιητές μας, ότι "παθαίνουμε" εμείς οι ίδιοι.

Jean Mari Droit το όνομα του σκηνοθέτη, με μια φωνή που σε κάνει να νιώθεις...τι σπάνιο...

"Δε λογαριάζω τις εβδομάδες.
Εμείς που είμαστε
κλεισμένοι μες στα πλαίσια του χρόνου
δε μοιράζουμε τον έρωτα σε μέρες
δεν αλλάζουμε τ΄αγαπημένα ονόματα.

Απέραντη γαλήνη.
μένω πλαγιασμένος
στα ρηχά μιας φεγγαροαχτίδας
χαυνώνοντας τη συγκίνησή μου με τ΄όνειρο
καθώς σε μιαν ακρογιαλιά του νότου.
Νιώθω μονάχα
κάπως περσότερο αποναρκωμένος.
Επάνω μου κυλούν,
λούζοντας με με χάδια,
οι θάλασσες της αιωνιότητας."

(μαγιακόφσκυ,Απόδοση:Γ. Ρίτσου, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ)