Σεντόνια μνημης

Μιλάνε όλοι γύρω μου για μια ζούγκλα, για ένα μπορδέλο, για μια τεράστια κρίση. Φαίνεται αγνοούν όλοι τι συνέβαινε στο Μεσαίωνα, τι συνέβαινε στις Αυτοκρατορίες του 17ου αι., τι σήμαινε Τρομοκρατία τα χρόνια μετά τη γαλλική επανάσταση. Απλώς δεν άλλαξε τίποτα. Το δράμα του ανθρώπου συνεχίζεται. Όχι όμως ότι είναι χειρότερο. Όταν κόβεις κεφάλια στην πλατεία, ή μυρίζει καμένο κρέας στο δρόμο, δεν βλέπω πως σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα. Ίσως πολυπλοκότερα, ναι σίγουρα. Όπως όμως τότε ο απλός λαός έπινε στα καπηλειά και άπλωνε τα χέρια στα μπούτια των γυναικών, σα να ήταν καπούλια αλόγου, σήμερα πίνουν σφηνάκια καμικάζι, μιλώντας για τη Τζούλια Αλεξανδράτου κρατώντας ένα MAX στα χέρια.
Κουράγιο, ζωή είναι και θα περάσει, αυτά λεω στον εαυτό μου κάθε πρωί....Δροσερός και ξεκούραστος, διπλώνω το σεντόνι μου, όπως μετά από μια εκτέλεση που λεει και ο Τ. Λειβαδίτης...