Δημοσιευση-Δημοσιοτητα

Εχθές εξετάστηκα στο μάθημα του Εθνικισμου, "Η διεθνής Διάσταση του Εθνικισμού" και φυσικά την Κυριακή διάβασα τις εφημερίδες. Για τα γεγονότα του Σαββάτου και είδα και τη δήλωση ενός μέλους των ακροδεξιών που αρνήθηκε τη βία, αλλά επέμενε να προστατεύσει το χώρο για να κάνει τη διαδήλωσή του...με ποιο τρόπο; μάλλον με αυτόν που είδαμε όλοι. Διάβασα λοιπόν για το διαφοριστικό ρατσισμό, όπου οι ακροδεξιοι υποστηρίζουν την απόλυτη ιδιαιτερότητα ενός πολιτισμού (όχι πια "φυλής") που επιβάλλει την μη ανοχή του άλλου και προβάλει το φόβο της επιμειξίας. Με μια εμμονή στη "διαφορά". Αυτός ο ψυχολογικός όχλος που περιφέρεται χωρίς σκέψη, μόνο με μίσος αντί για συναίσθημα, που πάει; ίσως θα έλεγε κανείς ότι αυτοί τουλάχιστον έχουν μια βεβαιότητα-αυταπάτη ότι κάπου διαφέρουν, εγώ όμως δεν έχω καμία βεβαιότητα.
Και η εικόνα των παλαιστινίων που περάσαν σε διπλανή χώρα για να φάνε ψωμί, ομοίως με κάνει να ανησυχώ πως όσο πιο πρωτότυπα οδυνηρά πράγματα ακούγονται, τόσο πιο λίγες βεβαιότητες μπορούν να προκύψουν.