Εξουθένωση-

Καθε πρωί απέναντι μου βλέπω δυο μαυρισμένα (από το μολύβη) μάτια, γεμάτα κούραση και απογοήτευση. Άλλαξε κοινωνική θέση μέσα σε 5 χρόνια, δηλαδή προς τα κάτω. Οι προοπτικές της ήταν να φτάσει την κορυφή και έφτασε τον πάτο, από την οργάνωση βιομηχανικών μονάδων έφτασε να φτιάχνει excel που της βγάζουν τα μάτια. Οπότε και εγώ που δεν είναι ούτως ή άλλως να φτάσω πουθενά, βλέπω μια καταραμένη ύπαρξη απέναντί μου και μου γυρνάνε τα άντερα με αυτό που ζω και αυτό που με περιμένει. Δεν μεγάλωσα με τρόπο που επέτρεπε να φανταστώ την κατάντια. Χωρίς να το καταλάβω, η κατάντια ήταν πάντοτε απέναντι μου, όμως όχι τόσο κοντά, στο διπλανό τραπέζι δηλαδή. Έτσι κάθε μέρα φεύγω με λίγη μαυρίλα παραπάνω. Που είναι το τόσο σημαντικο; ότι το κατεστραμμένο αυτό όν, οικτίρει τον εαυτό του και διαδίδει χιλιάδες ψέμματα για το παρελθόν της. Μια μυθοπλασία και μυθολογία ταυτόχρονα. Οπότε ο μηχανισμός "δεν πιστεύω αυτά που λες για να μη τρελλαθώ", κινητοποιείται και στα πραγματικά θέματα. Μια διασάλευση της πραγματικότητας. Πολύ απολαμβάνω αυτή τη συνύπαρξη, άκρως ξεθεωτική.