Κλιμα...

Δεν έχω πολύ χρόνο να διαβάζω blogs, και μάλιστα κάποιοι γράφουν πολλά, οπότε το να γράψω εκεί μου φαίνεται περιττό, γιατί συνήθως θα συμφωνώ και αν όχι απλά θα δείξω αρνητισμό...
Σ¨ημερα διάβασα για την απαισιοδοξία. Ακολουθώ τον κυνισμό και την απαισιοδοξία από όσο με θυμάμαι. και από την άλλη να δίνω ελπίδα και αισιοδοξία στους άλλους. Όχι γιατί υποκρίνομαι, αλλά γιατί προσπαθούσα να δω τις επιλογές τους με το δικό τους μάτι. Είναι κάποια χρόνια τώρα που έχω αλλάξει ολότελα στάση ζωής. Δεν κάνω κανένα σχέδιο για το μέλλον και αρνούμαι να με φανταστώ μετά από 5 χρόνια. Σκέφτομαι μήπως είναι τρόπος διαφυγής μπροστά τα προβλήματα, και ίσως είναι, όμως απο την άλλη αυτό προέκυψε από τη λογική ανάλυση των καταστάσεων γύρω. Δνε θα μπω σε γενικεύσεις.
΄Το περίεργο είναι σε μια συζήτηση με συγγραφείς, όπου μου είπαν ότι αν δεν είσαι απαισιόδοξος δεν μπορείς να είσαι δημιουργικός. Δεν το κατάλαβα ομολογω. Νομίζω απλά ότι για να προσεγγίζεις απαισιόδοξα τα πράγματα, ή είσαι ηττοπαθής ή είσαι υπερβολικά συνειδητοποιημένος και ευαισθητοποιημένος. Επομένως, πιθανόν στη δεύτερη περίπτωση να εισαι και δημιουργικός.Η έστω περισσότερο δημουργικός, καθώς οι αφορισμοί δεν οφελούν πουθενά.
Η συζητηση για το ένα ή το άλλο δεν έχει νόημα. ειμαι ορκισμένα απαισιόδοξη, αλλά αποφεύγω να το δηλώνω με τις απόψεις μου, γιατί δεν βοηθά κανέναν κάποιος πεσσιμιστής. Απλά μαυρίζει το κλίμα. Και ανέκαθεν προτιμούσα το ηλιόλουστο κλίμα...