ενα τραγούδι πριν το τέλος;

Αυτό δεν ήθελα να το δώ. Πρώην φίλους που θαύμαζα για το κουράγιο τους και την έμπνευσή τους, να τους βλέπω σαν ξεδοντιασμένα ζώα. Μόνο η νεότητα σου αφήνει κάποια ελάχιστα στοιχεία ελπίδας να πορεύεσαι. Μετά τα 45 πηγαίνεις αλλού. Χάνεσαι και ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου στα 63 που έχεις περάσει το όριο. Δεν μου αρέσει να βλέπω την παλιά ένταση εξατμισμένη. Να ψωνίζει από σουπερμάρκετ διαλογής ή να ψάχνει σε κάδους για σκουπίδια. Δεν μου αρέσει. Με θλίβει. Τόσο βαθειά που ούτε εγώ ξέρω. Είναι σα να κόβονται τα νήματα. Δεν μένει τίποτα να θαυμάσω; Τίποτα να ζηλέψω και τίποτα να επιθυμήσω ; Ξέρω ο πόλεμος άρχισε, το ακούω ηδη την τελευταία δεκαετία, τώρα είμαστε στο τελικό στάδιο που μετράμε τους νεκρούς πριν την ερήμωση. Και τι να κάνω; Να σιγοτραγουδώ τα τραγούδια της απομόνωσης.Vielleicht um mich zu erleichtern, ein bischen….