Μιλάμε για τους άλλους...

Δεν είμαι πια σε θέση να μιλάω για τις «συνήθειές τους» για τα «ελαττώματά τους», για τις «ανάγκες τους», για τις «επιθυμίες τους», δηλαδή για τους άλλους ανθρώπους. Ό καθένας είναι αλλού. Άλλοι φοβούνται την άνοδο της θερμοκρασίας και άλλοι απλά προβλέπουν την έκλειψη των τζακιών από τα σπίτια. Άλλοι δηλαδή φοβούνται και άλλοι συνήθισαν στις απειλές. Άλλοι λυπούνται τα παιδάκια που πέθαναν στην καταστροφή και άλλοι τα «καλοτυχίζουν» που γλίτωσαν την πείνα και την εξαθλίωση. Η κουβέντα πάντοτε ατελείωτη ανάλογα με το ποιος είσαι και τι χρόνο έχεις να ασχοληθείς, ή πόσο η μοίρα υπήρξε σκληρή μαζί σου. Δεν έχω ιδέα τι θέλουν οι άλλοι δίπλα μου. Δεν συζητάμε. Και κυρίως δεν καταλαβαίνω. Έχω ακούσει από τις πιο απλές μέχρι τις περισσότερο πολύπλοκες επιθυμίες. Και συχνά κάτι συμβαίνει και όλα σταματούν. Όλα παύουν ή συνηθέστερα αναπροσδιορίζονται. Μπαίνουν σε άλλο καλούπι. Όμως όλα αυτά είναι απλή παρατήρηση, δεν είναι γνώση. Δεν πιστέυω όσους μιλούν για όλους εμάς, για την πτώση μας, για το μέλλον μας. Δεν έχουν ιδέα. Όσοι γενικολογούν δεν ξέρουν τι θα πει η ζωή του καθενός. Η «κοινωνία του καναπέ», δεν υπάρχει. Όλοι έχουν άποψη, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι παθητικοί, συλλήβδην όλοι, είναι μόνο όσοι είναι σε κάθε εποχή παθητικοί. Μη γελιόμαστε μπήκαν στον 21ο αιώνα μόνο οι κοινωνίες που εφάρμοσαν στην παιδεία τα πορίσματα της επιστήμης και της σκέψης. Εμείς διδάσκουμε στα παιδιά εδώ και 20 χρόνια τα ίδια πράγματα!
Γενικεύσεις χωρούν μόνο σε πράγματα που αναγκαστικά μαθαίνουμε από τις τυποποιημένες πηγές. Γιατί έτσι ξέρουμε τι κυκλοφορεί. Σε ότι αφορά τρόπο σκέψης και λειτουργίες και αντανακλαστικά, αυτά είναι τόσο εξατομικευμένα που δεν χωρεί τυποποίηση και κατηγοριοποίηση.