Βαρεθηκα...

Βαρέθηκα να μη μπορώ να ελπίζω. Βαρέθηκα να βλέπω κάθε μέρα και άλλη τιμή στον καφέ που πίνω και στο κουλούρι που αγοράζω. Βαρέθηκα το ένα φλυτζάνι καφέ να κοστίζει όσο το μισό δοχείο. Βαρέθηκα κανείς να μην είναι υπεύθυνος για τίποτα. Βαρέθηκα να μου λένε ότι δεν θα πάρω σύνταξη, ότι δεν μου φτάνει ο μισθός να ζήσω μόνη μου, αλλά θα πρέπει να αποκτήσω παιδιά για να πάνε στο στρατό και να πληρώνουν εισφορές. Βαρέθηκα να μην παίρνω επιστροφή από την εφορία γιατί πληρώνομαι κάτω από χίλια ευρώ αν και είμαι 30 ετών και δουλεύω ήδη εξι χρόνια. Βαρέθηκα να μου έρχονται λογαριασμοί που δεν έχω να πληρώσω και που κατά το ήμισυ και παραπάνω πηγαίνουν στο κράτος.Βαρέθηκα να θεωρούνται οι άντρες μαλάκες και οι γυναίκες μαλακισμενες και να μη βγαίνει νόημα γενικώς. Βαρέθηκα να βράζω το καλοκαίρι από τη ζέστη και να μην πρέπει να βγαίνω «χωρίς καπέλο και αντηλιακό και να κολυμπώ στις δώδεκα το μεσημέρι» που καίει ο ήλιος. Βαρέθηκα να φοβάμαι μη γίνω παχύσαρκο, με καρδιοπάθειες, καρκίνο ή μελάνωμα πλάσμα. Βαρέθηκα όταν ανεβαίνω ένα δρόμο να προσέχω μη με πατήσει το μηχανάκι που έρχεται παρανόμως αντίθετα, και όταν είμαι στο πεζοδρόμιο να με πατήσουν ποδήλατα, μηχανάκια και λοιπά τροχήλατα. Βαρέθηκα να μη μπορώ τη νύχτα να περπατήσω ελεύθερα σε κάθε δρόμο της πόλης. . Βαρέθηκα να πρεπει να σκεφτώ χιλιάδες πράγματα, ενώ κανείς δεν σκέφτεται για μένα. Βαρέθηκα να μην έχω το δικαίωμα να ελπίζω σε τίποτα.