ενα τραγούδι πριν το τέλος;

Αυτό δεν ήθελα να το δώ. Πρώην φίλους που θαύμαζα για το κουράγιο τους και την έμπνευσή τους, να τους βλέπω σαν ξεδοντιασμένα ζώα. Μόνο η νεότητα σου αφήνει κάποια ελάχιστα στοιχεία ελπίδας να πορεύεσαι. Μετά τα 45 πηγαίνεις αλλού. Χάνεσαι και ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου στα 63 που έχεις περάσει το όριο. Δεν μου αρέσει να βλέπω την παλιά ένταση εξατμισμένη. Να ψωνίζει από σουπερμάρκετ διαλογής ή να ψάχνει σε κάδους για σκουπίδια. Δεν μου αρέσει. Με θλίβει. Τόσο βαθειά που ούτε εγώ ξέρω. Είναι σα να κόβονται τα νήματα. Δεν μένει τίποτα να θαυμάσω; Τίποτα να ζηλέψω και τίποτα να επιθυμήσω ; Ξέρω ο πόλεμος άρχισε, το ακούω ηδη την τελευταία δεκαετία, τώρα είμαστε στο τελικό στάδιο που μετράμε τους νεκρούς πριν την ερήμωση. Και τι να κάνω; Να σιγοτραγουδώ τα τραγούδια της απομόνωσης.Vielleicht um mich zu erleichtern, ein bischen….

Λιοντάρια και κουνέλια

Καθε μέρα τα στόματα ανοίγουν όλο και πιο πλατιά. Τι θα μείνει αφού μας φάνε ολόκληρους; Μέσα σε ένα χρόνο έχουν αλλάξει όλα.

Την χαρά της επανάστασης θα την έχουν οι Emo...

Η λογοκρισία φαίνεται πως θα είναι ένα από τα καινούρια δεδομένα που έρχονται να εδραιωθούν με απίστευτη ταχύτητα όπως η ακρίβεια. Η λογοκρισία που ξεπεράστηκε κάποια στιγμή στην τέχνη, επανέρχεται δριμύτερη σε όλες τις μορφές. Ακριβώς επειδή ουδείς αναντικατάστατος, ο νεοφιλελευθερισμός ανακαλύπτει τους καλλιτέχνες τους, τους δημοσιογράφους και ρεπόρτερ και τους υπηρέτες του σε όλους τους τομείς. Χωριζόμαστε σε καλούς και κακούς με μια τάση επιδίωξης του κακού που ίσως αποφέρει πιο πολλά χρήματα. Πώς να πιστέψω ότι σταμάτησαν το ρεπορτάζ του Κουλογλου. Επειδή η κινέζικη πρεσβεία θα έκοβε οφέλη στην ελληνική κυβέρνηση; Δηλαδή η εικόνα έχει τέτοια τρομακτική δύναμη; Τελικά οι μάζες ακούνε ή δεν ακούνε; Αφυπνίζονται ή κοιμούνται; Γιατί μονο στη δικτατορία συμβαίνουν γεγονότα παράλογα που κινούνται από υπερβολικούς φόβους που εξισορροπούνται με την άσκηση όλων των μορφών βίας. Τελικά, εμείς που ακούγαμε για το Πολυτεχνείο στις γιορτές του σχολείου, θα είναι η ώρα να το ζήσουμε, αλλά δεν θα έχουμε το χρόνο να αφήσουμε τη δουλειά, να πάμε. Τη χαρά της επανάστασης θα την έχουν οι Emo…

Μιλάμε για τους άλλους...

Δεν είμαι πια σε θέση να μιλάω για τις «συνήθειές τους» για τα «ελαττώματά τους», για τις «ανάγκες τους», για τις «επιθυμίες τους», δηλαδή για τους άλλους ανθρώπους. Ό καθένας είναι αλλού. Άλλοι φοβούνται την άνοδο της θερμοκρασίας και άλλοι απλά προβλέπουν την έκλειψη των τζακιών από τα σπίτια. Άλλοι δηλαδή φοβούνται και άλλοι συνήθισαν στις απειλές. Άλλοι λυπούνται τα παιδάκια που πέθαναν στην καταστροφή και άλλοι τα «καλοτυχίζουν» που γλίτωσαν την πείνα και την εξαθλίωση. Η κουβέντα πάντοτε ατελείωτη ανάλογα με το ποιος είσαι και τι χρόνο έχεις να ασχοληθείς, ή πόσο η μοίρα υπήρξε σκληρή μαζί σου. Δεν έχω ιδέα τι θέλουν οι άλλοι δίπλα μου. Δεν συζητάμε. Και κυρίως δεν καταλαβαίνω. Έχω ακούσει από τις πιο απλές μέχρι τις περισσότερο πολύπλοκες επιθυμίες. Και συχνά κάτι συμβαίνει και όλα σταματούν. Όλα παύουν ή συνηθέστερα αναπροσδιορίζονται. Μπαίνουν σε άλλο καλούπι. Όμως όλα αυτά είναι απλή παρατήρηση, δεν είναι γνώση. Δεν πιστέυω όσους μιλούν για όλους εμάς, για την πτώση μας, για το μέλλον μας. Δεν έχουν ιδέα. Όσοι γενικολογούν δεν ξέρουν τι θα πει η ζωή του καθενός. Η «κοινωνία του καναπέ», δεν υπάρχει. Όλοι έχουν άποψη, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι παθητικοί, συλλήβδην όλοι, είναι μόνο όσοι είναι σε κάθε εποχή παθητικοί. Μη γελιόμαστε μπήκαν στον 21ο αιώνα μόνο οι κοινωνίες που εφάρμοσαν στην παιδεία τα πορίσματα της επιστήμης και της σκέψης. Εμείς διδάσκουμε στα παιδιά εδώ και 20 χρόνια τα ίδια πράγματα!
Γενικεύσεις χωρούν μόνο σε πράγματα που αναγκαστικά μαθαίνουμε από τις τυποποιημένες πηγές. Γιατί έτσι ξέρουμε τι κυκλοφορεί. Σε ότι αφορά τρόπο σκέψης και λειτουργίες και αντανακλαστικά, αυτά είναι τόσο εξατομικευμένα που δεν χωρεί τυποποίηση και κατηγοριοποίηση.

Βαρεθηκα...

Βαρέθηκα να μη μπορώ να ελπίζω. Βαρέθηκα να βλέπω κάθε μέρα και άλλη τιμή στον καφέ που πίνω και στο κουλούρι που αγοράζω. Βαρέθηκα το ένα φλυτζάνι καφέ να κοστίζει όσο το μισό δοχείο. Βαρέθηκα κανείς να μην είναι υπεύθυνος για τίποτα. Βαρέθηκα να μου λένε ότι δεν θα πάρω σύνταξη, ότι δεν μου φτάνει ο μισθός να ζήσω μόνη μου, αλλά θα πρέπει να αποκτήσω παιδιά για να πάνε στο στρατό και να πληρώνουν εισφορές. Βαρέθηκα να μην παίρνω επιστροφή από την εφορία γιατί πληρώνομαι κάτω από χίλια ευρώ αν και είμαι 30 ετών και δουλεύω ήδη εξι χρόνια. Βαρέθηκα να μου έρχονται λογαριασμοί που δεν έχω να πληρώσω και που κατά το ήμισυ και παραπάνω πηγαίνουν στο κράτος.Βαρέθηκα να θεωρούνται οι άντρες μαλάκες και οι γυναίκες μαλακισμενες και να μη βγαίνει νόημα γενικώς. Βαρέθηκα να βράζω το καλοκαίρι από τη ζέστη και να μην πρέπει να βγαίνω «χωρίς καπέλο και αντηλιακό και να κολυμπώ στις δώδεκα το μεσημέρι» που καίει ο ήλιος. Βαρέθηκα να φοβάμαι μη γίνω παχύσαρκο, με καρδιοπάθειες, καρκίνο ή μελάνωμα πλάσμα. Βαρέθηκα όταν ανεβαίνω ένα δρόμο να προσέχω μη με πατήσει το μηχανάκι που έρχεται παρανόμως αντίθετα, και όταν είμαι στο πεζοδρόμιο να με πατήσουν ποδήλατα, μηχανάκια και λοιπά τροχήλατα. Βαρέθηκα να μη μπορώ τη νύχτα να περπατήσω ελεύθερα σε κάθε δρόμο της πόλης. . Βαρέθηκα να πρεπει να σκεφτώ χιλιάδες πράγματα, ενώ κανείς δεν σκέφτεται για μένα. Βαρέθηκα να μην έχω το δικαίωμα να ελπίζω σε τίποτα.

"περίεργη γιορτή"..

ΕΙΚΟΝΑ 1 

Αυτό το Πάσχα ήταν μάλλον της ενηλικίωσής μου στη χώρα της φαιδρας πορτοκαλέας..Δεν ψήσαμε αρνί και αντί για κοκορέτσι βρέθηκα σε ένα νεκροταφείο για νεκρό από την επιστροφή  του Πασχα. Πλεον φαντάζομαι ότι σχεδόν όλοι σε αυτή  τη χώρα έχουν μια τέτοια εμπειρία. όλη αυτή η οδύνη και ο θυμός. Σε αυτή την περίπτωση έφταιγε ένας νεαρός που έτρεχε με 150 και δεν μπορεσε να ελέγξει το αμάξι. Γνωστή ιστορία φαντάζομαι. Και μετά ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν το ακριβό ρολόι του νεκρού, όπως και η χρυσή αλυσίδα.

ΕΙΚΟΝΑ 2

Πήγα, λόγω προγενέστερου προγραμματισμου στην Ηλεία. Στην επιστροφή έβλεπα πινακίδες "ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 3 ΧΛΜ"!!!!, τουλάχιστον 5 σε αριθμό!Αντί να φτιάξουν το δρόμο βάζουν πινακίδες! Για να τρομάζουμε λιγάκι περισσότερο και να ξαχνάμε το ξεπούλημα του ΟΤΕ ή των ΟΛΠ;;;;;τι είναι αυτά; ευτυχώς τη γλίτωσα αυτή τη φορά, αλλά εκεί κάτω δεν ξαναπάω.

ΕΙΚΟΝΑ 3

Επισκέφτηκα την πολη της Ολυμπίας. Τα ξενοδοχεία προς Ζαχάρω παραμένουν σε πράσινο και δροσερό περιβάλλον. Τίποτα δεν πειράχτηκε, ούτε το ωραίο κτίριο της Εθνικής, ούτε το νεοκλασσικό του παλιού μουσειου, μόνο λιγάκι καρβουνιάστηκε ο αρχαιολογικός χώρος, και βάψαμε το Κρονιον με χρώμα πράσινο!!!!!!!!!!!!!!!

ΕΙΚΟΝΑ 4

τι να κάνω το βράδυ, είδα τη 'ΝΑΝΑ" του Γκοντάρ. Με μια φυσικότητα, φτωχές γαλλιδούλες στρεφόνταν στην πορνεία για να βγάλουν "εύκολα" χρήματα. Τότε δεν θα είχε γεμίσει και το Παρίσι με Ρωσσίδες και Ουκρανές...Τωρα "ευκολο" χρήμα βγάζουν μόνο οι σεϊχηδες...

η φυσικότητα που παρουσίαζε το θέμα ο Γκοντάρ σχεδόν σόκαρε. Σε μια εποχή που υπήρχε έστω και υποκριτικά μια ηθική. η απώλεια της ηθικής, κάνει τη σημερινή ανάγνωση του έργου φτωχή. Μόνο οι δυσκολίες παραμένουν.

ΕΙΚΟΝΑ 5

Καλό μήνα και ευτυχισμένη, ερωτική άνοιξη...