-μαζί με το φόβο για τον άνθρωπο χάσαμε και την αγάπη γι αυτόν, τον σεβασμό μας γι αυτόν, την ελπίδα σ αυτόν, ακόμη και τη θέληση γι αυτόν,. Τώρα πια η θέα του ανθρώπου μας κουράζει- τι άλλο είναι σήμερα ο μηδενισμός, αν όχι αυτό το πράγμα;...Έχουμε κουραστεί από τον άνθρωπο...
[Γενεαλογία της Ηθικης, Ι 12]
‘4.48′ αντιγράφω μία σκηνή, σε μετάφραση της Ρούλας Πατεράκη:
να επιτυγχάνω στόχους και φιλοδοξίες
να ξεπερνώ εμπόδια και να επιτυγχάνω υψηλές επιδόσεις
να αυξάνω τον αυτοσεβασμό με την επιτυχή άσκηση του ταλέντου
να υπερνικώ τους αντιπάλους
να ασκώ έλεγχο και επιρροή στους άλλους
να υπερασπίζω τον εαυτό μου
να υπερασπίζω τον ψυχολογικό μου χώρο
να δικαιώνω το εγώ
να προσελκύω την προσοχή
να φαίνομαι και να ακούγομαι
να συγκινώ, να καταπλήσσω, να γοητεύω, να αιφνιδιάζω, να διεγείρω, να ψυχαγωγώ, να διασκεδάζω ή να ξελογιάζω τους άλλους
να είμαι ελεύθεση από κοινωνικούς περιορισμούς
να αντιστέκομαι στην καταπίεση και στον καταναγκασμό
να είμαι ανεξάρτητη και να δρω ανάλογα με τις επιθυμίες μου
να περιφρονώ τους τύπους
να αποφεύγω τον πόνο
να αποφεύγω την ντροπή
να ξεπλένω παλιές ταπεινώσεις αναλαμβάνοντας εκ νέου δράση
να διατηρώ τον αυτοσεβασμό μου
να καταστέλλω το φόβο
να ξεπερνώ την αδυναμία
να ανήκω
να είμαι αποδεκτή
να πλησιάζω και να επικοινωνώ ευχάριστα με τους άλλους
να συνομιλώ φιλικά, να λέω ανέκδοτα, να ανταλάσσω συναισθήματα, ιδέες, μυστικά
να επικοινωνώ, να συνομιλώ
να γελάω και να κάνω καλαμπούρια
να κερδίζω τη στοργή του επιθυμητού Άλλου
να προσκολλώμαι και να παραμένω πιστή στον Άλλον
να απολαμβάνω αισθησιακές εμπειρίες με αυτόν τον καθεξόμενο Άλλον
να τρέφω, να βοηθώ, να προστατεύω, να ανακουφίζω, να παρηγορώ, να υποστηρίζω, να νοσηλεύω ή να θεραπεύω
να με τρέφουν, να με βοηθούν, να με προστατεύουν, να με ανακουφίζουν, να με παρηγορούν, να με υποστηρίζουν, να με νοσηλεύουν ή να με θεραπεύουν
να σψηματίζω αμοιβαίως ευχάριστες, μόνιμες, συνεργατικές και ανταποδοτικές σχέσεις με τον Άλλον, με έναν όμοιο
να με συγχωρούν
να με αγαπούν
να είμαι ελεύθερη
Την είδα στο in.gr σχετικά με όντα που βρέθηκαν στο βυθό της ανταρκτικής. Αναρωτιέμαι, αν με απασχολούσε πιο πολύ η βιολογία των βυθών από ότι η ηλίθια καθημερινότητά μου, ήμουν καλύτερος άνθρωπος. Με βεβαιότητα η απάντηση είναι ναι, τουλάχιστον η φαντασία μου θα πήγαινε πολύ πιο μακριά από τα μπαλκόνια.
http://www.youtube.com/watch?v=Ryiy1yKAk80
Όλο το σαββατοκύριακο έβλεπα ταινίες, αφου το χιόνι με έκλεισε μέσα. Ανακάλυψα τον PER FLY ("Το παγκάκι", " Η κληρονομιά" και "Η Ανθρωποκτονία"), πολύ ενδιαφέρον Δανός σκηνοθέτης με καθαρή εικόνα και άποψη πάνω σε θέματα. Η τελευταία του ταινία για την πολιτική αντίσταση ήταν λιγάκι σαθρή, οι εικόνες όμως με αποζημίωσαν σε κάθε περίπτωση.
Η ζωή είναι μικρή για να κάνει κανείς όλα όσα θέλει, και ακόμη μικρότερη για να προλάβει να απολαύσει τους κόπους του από όσα έχει προσπαθήσει.
Quelle Miserabilite
Καθε πρωί απέναντι μου βλέπω δυο μαυρισμένα (από το μολύβη) μάτια, γεμάτα κούραση και απογοήτευση. Άλλαξε κοινωνική θέση μέσα σε 5 χρόνια, δηλαδή προς τα κάτω. Οι προοπτικές της ήταν να φτάσει την κορυφή και έφτασε τον πάτο, από την οργάνωση βιομηχανικών μονάδων έφτασε να φτιάχνει excel που της βγάζουν τα μάτια. Οπότε και εγώ που δεν είναι ούτως ή άλλως να φτάσω πουθενά, βλέπω μια καταραμένη ύπαρξη απέναντί μου και μου γυρνάνε τα άντερα με αυτό που ζω και αυτό που με περιμένει. Δεν μεγάλωσα με τρόπο που επέτρεπε να φανταστώ την κατάντια. Χωρίς να το καταλάβω, η κατάντια ήταν πάντοτε απέναντι μου, όμως όχι τόσο κοντά, στο διπλανό τραπέζι δηλαδή. Έτσι κάθε μέρα φεύγω με λίγη μαυρίλα παραπάνω. Που είναι το τόσο σημαντικο; ότι το κατεστραμμένο αυτό όν, οικτίρει τον εαυτό του και διαδίδει χιλιάδες ψέμματα για το παρελθόν της. Μια μυθοπλασία και μυθολογία ταυτόχρονα. Οπότε ο μηχανισμός "δεν πιστεύω αυτά που λες για να μη τρελλαθώ", κινητοποιείται και στα πραγματικά θέματα. Μια διασάλευση της πραγματικότητας. Πολύ απολαμβάνω αυτή τη συνύπαρξη, άκρως ξεθεωτική.
Δεν έχω πολύ χρόνο να διαβάζω blogs, και μάλιστα κάποιοι γράφουν πολλά, οπότε το να γράψω εκεί μου φαίνεται περιττό, γιατί συνήθως θα συμφωνώ και αν όχι απλά θα δείξω αρνητισμό...
Σ¨ημερα διάβασα για την απαισιοδοξία. Ακολουθώ τον κυνισμό και την απαισιοδοξία από όσο με θυμάμαι. και από την άλλη να δίνω ελπίδα και αισιοδοξία στους άλλους. Όχι γιατί υποκρίνομαι, αλλά γιατί προσπαθούσα να δω τις επιλογές τους με το δικό τους μάτι. Είναι κάποια χρόνια τώρα που έχω αλλάξει ολότελα στάση ζωής. Δεν κάνω κανένα σχέδιο για το μέλλον και αρνούμαι να με φανταστώ μετά από 5 χρόνια. Σκέφτομαι μήπως είναι τρόπος διαφυγής μπροστά τα προβλήματα, και ίσως είναι, όμως απο την άλλη αυτό προέκυψε από τη λογική ανάλυση των καταστάσεων γύρω. Δνε θα μπω σε γενικεύσεις.
΄Το περίεργο είναι σε μια συζήτηση με συγγραφείς, όπου μου είπαν ότι αν δεν είσαι απαισιόδοξος δεν μπορείς να είσαι δημιουργικός. Δεν το κατάλαβα ομολογω. Νομίζω απλά ότι για να προσεγγίζεις απαισιόδοξα τα πράγματα, ή είσαι ηττοπαθής ή είσαι υπερβολικά συνειδητοποιημένος και ευαισθητοποιημένος. Επομένως, πιθανόν στη δεύτερη περίπτωση να εισαι και δημιουργικός.Η έστω περισσότερο δημουργικός, καθώς οι αφορισμοί δεν οφελούν πουθενά.
Η συζητηση για το ένα ή το άλλο δεν έχει νόημα. ειμαι ορκισμένα απαισιόδοξη, αλλά αποφεύγω να το δηλώνω με τις απόψεις μου, γιατί δεν βοηθά κανέναν κάποιος πεσσιμιστής. Απλά μαυρίζει το κλίμα. Και ανέκαθεν προτιμούσα το ηλιόλουστο κλίμα...
Εχθές εξετάστηκα στο μάθημα του Εθνικισμου, "Η διεθνής Διάσταση του Εθνικισμού" και φυσικά την Κυριακή διάβασα τις εφημερίδες. Για τα γεγονότα του Σαββάτου και είδα και τη δήλωση ενός μέλους των ακροδεξιών που αρνήθηκε τη βία, αλλά επέμενε να προστατεύσει το χώρο για να κάνει τη διαδήλωσή του...με ποιο τρόπο; μάλλον με αυτόν που είδαμε όλοι. Διάβασα λοιπόν για το διαφοριστικό ρατσισμό, όπου οι ακροδεξιοι υποστηρίζουν την απόλυτη ιδιαιτερότητα ενός πολιτισμού (όχι πια "φυλής") που επιβάλλει την μη ανοχή του άλλου και προβάλει το φόβο της επιμειξίας. Με μια εμμονή στη "διαφορά". Αυτός ο ψυχολογικός όχλος που περιφέρεται χωρίς σκέψη, μόνο με μίσος αντί για συναίσθημα, που πάει; ίσως θα έλεγε κανείς ότι αυτοί τουλάχιστον έχουν μια βεβαιότητα-αυταπάτη ότι κάπου διαφέρουν, εγώ όμως δεν έχω καμία βεβαιότητα.
Και η εικόνα των παλαιστινίων που περάσαν σε διπλανή χώρα για να φάνε ψωμί, ομοίως με κάνει να ανησυχώ πως όσο πιο πρωτότυπα οδυνηρά πράγματα ακούγονται, τόσο πιο λίγες βεβαιότητες μπορούν να προκύψουν.
