σοφία...

Οι άνδρες περνούν μαμά...
Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου & Didier Barbelivien
Μουσική: Francois Bernheim
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου


Οι άντρες περνούν, μαμά.
Μου στέλνουν πάντα καρτ-ποστάλ
Από νησιά, μαμά.
Κι είναι πολύ συχνά,
Μποέμ αρτίστες, μουσικοί Αμήχανα παιδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Προσφέρουν δώματα με θέα Σε βαθειά νερά.
Τους νιώθω μυστικά, Να επιθυμούν ωκεανούς
Μα πάει η καρδιά ρηχά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα'θελα να φέρω κάποιονλίγο πιο κοντά.
Μ'αυτοί περνούν, μαμά,Κι αφήνουν ρέστα στην καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Αστέρια που αφήνουν ίχνη οι νύχτες του έρωτα.
Με βία που ζητά,Ενός αδέσποτου παιδιούΝα κλέψει την καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα'θελα να φέρω κάποιον λίγο πιο κοντά.
Μ'αυτοί περνούν, μαμά.
Κι αφήνουν ρέστα στην καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Μ'ένα χαμόγελο που μοιάζει με γκριμάτσα πια.
Κι αφού χτυπούν, μαμά,
Μ'αφήνουν με τα όνειρά μου,Μόνη μου ξανά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Τί θα κερδίσω αν φέρω κάποιονΛίγο πιο κοντά.
Αφού περνούν, μαμάΚι αφήνουν ρέστα στην καρδιά


-απλά το διαβασα και θυμήθηκα τη μελωδία. φωνές που μένουν στο μυαλό και ξυπνάνε το πιο σημαντικό κέρδος του ανθρώπου. την ανάμνηση...

25 Νοεμβρίου

Είχα γενέθλια εχθές. Ένα κενό μέσα μου. Μετά διάβασα ένα αρθρο για το ασφαλιστικό. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να γιορτάσω τα γενέθλια μου και μετά από 30 χρόνια. Και που το σκέφτομαι γελάω!
Είχα γενέθλια εχθές και η κατάθλιψή μου είχε βάλει τα καλά της. Εννοείται πως δεν είχα κεράκια και τούρτα, ένα σπίρτο μόνο φύσηξα για να σβήσει...

Παρεμβάσεις...

"Ρωμανιάς: Θυμίζει παρέμβαση της xούντας"(Ε, 21/11/2007)

τότε είχαν όνομα, τώρα τι έχουν; έδρες, καρέκλες και λεφτά...
Τι οδηγίες χρήσης έχει το επάγγελμα βουλευτής; πάντως σίγουρα δεν είναι επάγγελμα του πνεύματος...

Βολτες στους δρόμους με τις κάμερες...

"Κυβερνητικοί κύκλοι επιχείρησαν να υποβαθμίσουν την παραίτηση και τις καταγγελίες μιλώντας για ηρωική έξοδο του κ. Γουργουράκη, του οποίου θύμιζαν με νόημα ότι είχε λήξει η θητεία. Είναι σαφές ότι δέχτηκαν με ανακούφιση την παραίτηση καθώς αποφάσεις της Αρχής είχαν εκθέσει την κυβέρνηση (δύο φορές πρόστιμα στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης για τις κάμερες κ.ά.), η οποία προχωρεί -έστω και με πολύμηνη καθυστέρηση- στην αντικατάσταση του παραιτηθέντος προέδρου. Εντονα ακούγονται τα ονόματα του πρώην εισαγγελέα του Α.Π. Δ. Λινού και του πρώην αρεοπαγίτη Μιχ. Μαργαρίτη, γνωστού ως προέδρου στη δίκη της 17Ν."(E, 20/11/2007)

Μια παρέα. Πολύ πολύ χαίρομαι. Να μην έρθει κανενα καινούριο όνομα και νιώσουμε άβολα. Υπέροχοι άνθρωποι με διάυγεια νού και ευρύτητα πνεύματος. Είχα πετύχει τον κ. Μαργαρίτη σε μια αίθουσα να λεει ανέκδοτα. και τα έλεγε καλά οπώς και ότι αναλαμβάνει.
Οι κάμερες μας κάνουν να νιώθουμε εκτός από ασφαλείς και σημαντικοί. Επομένως προς τι οι διαφωνίες; ας μη πηγαίνει κανείς στις πορείες. ή καλύτερα γιατί πρεπει να πηγαίνουν εκεί που προγραμμάτισαν την πορεία; ν αλλάξουν διαδρομή να μη παραιτείται και ο κόσμος ..

14 Νοεμβρίου..

Μια μέρα τρελή (δεν θα πω περισσότερο από κάθε άλλη, θα έιναι ψέμμα) και πάντα να βγαίνει από τον εαυτό σου κάτι καινούριο. Λίγη υπομονή εξαντλείται, λιγάκι θάρρος χάνεται, λιγάκι θράσος προστίθεται. Γύρω μου άνθρωποι που ουρλιάζουν από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Σήμερα είπαν το καλύτερο "μη μου φωνάζετε εμένα" με αυτό τον αυταρχικό τόνο που φαντάζεστε..χα...όμως και οι ίδιοι εξαντλούνται.Τηλεκατευθυνόμενα που τους πέφτει η μπαταρία και σταματούν να κινούνται. Πάντα απορώ: δεν βραχνιάζουν; δεν βαριούνται; και όμως ζουν από τη φασαρία...τσακώνονται για την κυβέρνηση (αν και ειναι κυβερνητικοί), τσακώνονται για τη δουλειά, τσακώνονται για τις γυναίκες. Και το πιο απίστευτο; συμφωνουν σε όλα....

Και να μη ξεχάσω τη φωτογραφία που έβγαλα με τα μάτια μου μέσα στο λεωφορείο προς Σύνταγμα...ένας γέρος άγνωστης ηλικίας που πολέμησε στον εμφύλιο, που κατονόμαζε αντάρτες και τους μεν και τους δε τσακωνόνταν με μια γυναίκα, σύζυγο συνταγματάρχη...απλά ήθελαν και αυτοί να μιλήσουν...και ξαφνικά γέμισε το λεωφορείο με συνομιλούντες, διαφωνουντες και...αναμνήσεις (που θα σβήσουν..). Οι άνθρωποι των δύο αιώνων...

Το όνομα..

Δεν είχα φανταστεί ποτέ πόσο δύσκολο είναι να προφέρεις το όνομά σου και να νιώθεις περήφανος για αυτό.
Κάνω μια δουλειά όπου αναγκάζομαι να συστήνομαι πολύ συχνά. το όνομα μου δηλαδή έχει βάρος. για να μη λεω ψέμματα, το πτυχιάκι μου δίνει βάρος στο όνομα μου.
Άλλο όμως το κέρδος που απέδωσε η επένδυση στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και εντελώς άλλο αυτό που θα κερδίσω εγώ για μένα. και εκεί είναι τα ζόρια. Πλέον, όποτε πληρώνομαι ή παίρνω δώρο ή ακούω μια καλή κουβέντα, ανησυχώ. Γιατί ξέρω ότι όλα αυτά προμηνύουν μπλεξίματα. Ανέκαθεν είχα αυτή την αίσθηση. Και δυστυχώς δεν έχω διαψευστεί μέχρι σήμερα. Βέβαια τα μπλεξίματα έρχονται, ακόμη και όταν δεν πληρώνομαι...