Στον βυθό της κενότητας

Η θανατολογία έχει γίνει προσφιλές σπορ των ελληνικών ΜΜΕ. Θυμάμαι προ καιρού τα κουτσομπολίστικα περιοδικά μιλούσαν για την κατάθλιψη του συγκεκριμένου προσώπου και για τα προβλήματα (προφανώς) που αντιμετώπιζε. Δεν διαφωνώ ότι υπάρχει μια διαφοροποίηση μεταξύ δημοσίων προσώπων και ανωνύμων πολιτών, αλλά όχι να φτάνει σε σημείο εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Το δικαίωμα να αυτοκαταργηθείς, το να προκαλέσεις το θάνατό σου με τις ενέργειές σου, ακόμη και το να απολαύσεις μέχρι θανάτου, είναι ιδιαιτερότητες και προσωπικές επιλογές. Μόνο που σε αυτή την κοινωνία, τη φριχτή που (επέλεξα να) ζω θα περάσουν χιλιετίες μέχρι να αντιληφθούν, τι σημαινει κοιτάω τη δουλειά μου και ασχολούμαι με τα σοβαρά και όχι τις αρλούμπες. Κενό, κάθε μήνυμα που στέλνουν είναι κενό περιεχομένου.