ΑΝΤΙΟ ΑΝΤΙ..

όπως πάντα λιγο αργά έμαθα για το τέλος του ΑΝΤΙ. Το γνώρισα πριν 5 χρόνια, όταν μας έδινε στο χέρι ο Μ. τεύχη του για να διαβάσουμε τα αστεία του και τα άρθρα κριτικής του. Εγώ που μεγάλωσα στην εποχή του "ΚΛΙΚ" και του "ΝΙΤΡΟ" έβλεπα ένα περιοδικό χωρίς καθόλου διαφημίσεις καταναλωτικών αγαθών και με πολύ περιεχόμενο και με πολύ διάλογο. Δηλαδή πράγματα ξένα για τον Ελληνικό Τύπο, πολύ περισσότερο σήμερα. Έμαθα θέματα που έμειναν κρυφά για χρόνια, για την πολιτική ιστορία του τόπου και διάβασα φωνες από όλους τους χώρους. Μπήκα και στα γραφεία τους. Άνθρωποι όλο πάθος και βουτηγμένοι στο μελάνι και το πληκτρολόγιο του υπολογιστή, περιτριγυρισμένοι από παλιά τεύχη. και το ραδιόφωνο πάντα ανοιχτό. Εκεί έκανα την πρώτη μου "παρακολούθηση", παρακολουθούσα το Μ. να γράφει, με ένταση και με το δάχτυλο στο μπροστινό δόντι, όλο περίσκεψη. Γνωρισα και τον papou, διάβασα βιβλία της ΄Αντειας και θαυμασα τη θέα από το υπέροχο σπίτι όταν γινόνταν ρίψεις ιδεών για τους ΑΝΤΙ ολυμπιακούς. Να, μια μικρή αφορμή να ξυπνήσουν αναμνησεις. Όπως αυτή του Φεστιβάλ στην Ευελπίδων, με κουζίνα από όλο τον κόσμο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ λεγόνταν Συνασπισμός και ακόμη ο Κωνσταντόπουλος φιγουράριζε αντί του Αλέξη.. Τελικά δεν έχω παράπονο, κάτι αλλάζει στη χώρα αυτή, ίσως όλα παίρνουν μια γυαλάδα trendy και αποσύρονται οι παλιές αξίες, αλλά κάτι αλλαζει.

Καλό ταξίδι ΑΝΤΙ μακάρι οι ιδέες του περιοδικού να μείνουν ζωντανές και ανεξίτηλες στο μυαλό όλων όσων έχουν την τύχη να ακούν και να βλέπουν με τις αισθήσεις ξύπνιες.