Λαθος. Ένας θάνατος να κρίνεται έτσι. και κανείς να μην τον υποστηρίζει. Όλοι βρήκαν σε ποιον να ρίξουν το φταίξιμο. Δεν υπάρχει τίποτε στους πολιτικάντηδες και τους δημοσιογραφίσκους της Αθήνας. Εμπιστοσύνη πουθενα. Οι καταθέσεις στην Εισαγγελία διέρρευσαν, κάποιοι θα κάνουν Χριστουγεννα με χρυσα κουτάλια που θα αγοράσουν με τα έσοδα διαφήμισης γύρω από το θανατο ενός...
Πάντα υπάρχει χειρότερα. Να δούμε πόσο πολύ πια...και Φυσικά οι φταίχτες ποτέ δεν τιμωρούνται...
... για τον άνθρωπο βγαίνει το βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης θέλησης, το horror vacui [τρομος του κενου] της: χρειάζει έναν σκοπο- και προτιμά να θέλει το μηδέν από το να μη θέλει τίποτε.- Με καταλαβαίνετε;... Με έχετε καταλάβει;..."Καθόλου, καθόλου κύριέ μου!"- Ας αρχίσουμε λοιπόν από την αρχή."...
Νιτσε" Γενεαλογια της Ηθικης", εκδ Νησιδες, Μτφ:Ζ. Σαρικας
Ο χρόνος είναι ενιαίος και κολυμπάω μέσα του. Πολλές φορές περπατάω και νομίζω ότι τα βήματά μου είναι μέσα στα σύννεφα. Δεν θέλω να πηγαίνω για ύπνο, μου διαταράσσει αυτή τη συνέχεια. Οι καλές προθέσεις δεν προκαλούν κάποια διάκριση. Όσο και να με φυλακίζουν με προθεσμίες και όρια ξέρω πως κατα βάθος είναι ευρήματα για να δυσκολεύουν τη ζωή και εν τέλει να της δινουν κάποιο νόημα. Το ίδιο και με τα συναισθήματα. από την αρχή μέχρι το τέλος μένουν ίδια. Οι αποχρώσεις αλλάζουν, αλλά και αυτές μέσα στη διάρκεια γίνονται ομοιόχρωμες. Η αίσθηση πως θα περπατάω αιώνια μου προκαλεί περίεργες σκέψεις.
Σήμερα ένας αγαπημένος μου εκτινάχθηκε από τη μοτοσικλέττα και προσγειώθηκε στο έδαφος, μια γνωριμία με τη βαρύτητα που έχει τη δύναμη να επιβληθεί στο χρόνο και να τον συμπιέσει λιγάκι. Τα μεγάλα γεγονότα που απειλούν την ύπαρξή μου νομίζω ότι δίνουν την αίσθηση της ζωής. όχι όμως προς θεου, σαν τα παιδάκια που πνίγονται για να νιώσουν την ηδονή του θανάτου. έχουν απομονώσει το ένστικτο της επιβίωσης με έναν γοητευτικά επικίνδυνο τρόπο.
Α. Αν δεν μιλήσω θα σκάσω
Β. ακούω
Α. πνίγομαι Νίκο, πνίγομαι
Β. από πότε;
Α. Εχθές. Είδα κομμάτι της πραγματικότητας μπροστά μου
Β. γιατί την έχεις κομματιάσει;
Α. δεν την αντέχω Νίκο, δεν την αντέχω. Την ακούω Νίκο, εγώ που δεν έχω καλή ακοή, την ακούω, και τρομάζω
Β. Γιατί σε τρομάζει;
Α. Φοβάμαι να ζήσω Νικο, και όταν βγάζει αυτόν τον απαίσιο ήχο…σαν ψίθυρος «δεν θα πας πουθενά, θα μείνεις εδώ ως το τέλος» , διαλύομαι..
Β. Μη ξεχνάς, ζεις μέσα στην πραγματικότητα. Μόνο που εσύ κλείνεις τα μάτια. Και ονειρεύεσαι τα δικά σου.
Α. Δεν ονειρεύομαι Νικο. Νιώθω σα να ξέρω από την αρχή τι περικλείει όλο αυτό. Και δεν μου αρέσει. τ ομολογώ
Β. όλοι αντέχουν. Εσύ γιατί όχι;
Α. δεν με νοιάζουν οι άλλοι. Πως γίνεται να την ακούν και να μη τρομάζουν και αυτοί;
Β. όλοι κουβαλούν τα σκοτάδια τους. Μα το ξέρουν ,χρειάζεται υπομονή
Α. Για ποιο πράγμα; Για το τέλος;
Β. « τι όμορφη που είναι η ζωή» δεν το λες ποτέ;
Α. θαυμάζω κάθε μέρα την ομορφιά της. Και τότε ξεπροβάλει μπροστά μου το μάταιο.
Β. προλαβαίνεις να σκεφτείς το μάταιο;
Α. συνεχώς..
Β. τότε δεν ασχολείσαι με τίποτα. Τεμπελιάζεις.
Α. Νικό, δεν το θέλω. Με τραβάει προς τα κάτω, δεν το θέλω. Ξέρω δεν πιέστηκα ποτέ…
Β. μην παίρνεις πάνω σου και αυτό το κουτί με τις ενοχές…
Α. δεν είναι ενοχές. Είναι πόνος. Πάντα ανεβαίνει στο στήθος μου. πνίγομαι καλέ μου
Β. φεύγει κάποια στιγμή;
Α. ποτέ τη νύχτα. Καμιά φορά τη μέρα. Μέχρι το μεσημέρι. Τότε ξεσπάει και πάλι…
Β. τι θα κάνεις;
Α. δεν ξέρω. Σε όλα απαντάω «δεν ξέρω, Θα δω»
