κάτι πίσω...

Δυστυχώς από πολύ νωρίς στη ζωή μου είχα μια προαίσθηση ενός τέλους που πολύ σύντομα θα έφτανε. Το ερώτημα, εξίσου νωρίς, που ανέκυψε ήταν: ζώ σα να ειναι καθε μέρα η τελευταία ή παραιτούμαι και βυθίζομαι στην αδράνεια για να απολαύσω τις τελευταίες στιγμές ηρεμίας;
Η σύγκρουση θέλει κότσια και δεν υπήρξαν ποτέ αρκετά παραδείγματα που θα μας παρέσυραν σε μια επιλογή ΖΩΗΣ ακόμη και σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης.

Μακάρι να υπάρχει θεός μήπως και μείνει κάτι πίσω...