ΔΙΧΩΣ ΜΝΗΜΗ

Σε δωμάτιο ενός ξενοδοχείου με παχιά μοκέτα, μεγάλο υπέρδιπλο κρεβάτι, με μεγάλη τζαμαρία χωρίς πόρτα με θέα στη μεγάλη πόλη. Μια γυναίκα πάνω στο κρεβάτι δείχνει κουρασμένη. Κοιτάει το ενυδρείο με το μπλε φως. Χτυπάει η πόρτα. Η Δάφνη νομίζει ότι είναι η υπηρεσία δωματίου. Αρνείται να ανοίξει. Το άτομο συνεχίζει να χτυπάει επίμονα. Τελικά ανοίγει. Μια γυναίκα με βινύλ παντελόνι, βαμμένη και ψηλά τακούνια μπαίνει κρατώντας μια σαμπάνια στο χέρι. Η Δάφνη δείχνει να μην την ξέρει. Η γυναίκα είναι προκλητική. Κάθεται σε μια πολυθρόνα απέναντι από το κρεβάτι δίπλα στh τζάμαρία. Η Δαφνη έχει ταραχτεί. Η Δάφνη είναι καιρό μόνη και πήγε στο ξενοδοχείο (που είχε περάσει ένα βράδυ με έναν άγνωστο που μετά χάθηκε) Η γυναίκα με το βινύλ είναι το είδωλο της Δάφνης. Στη διάρκεια του έργου βγάζει τα υπερβολικά ρούχα και μένει με ένα ίδιο φόρεμα με της δάφνης. Είναι αυτή, αλλά αρχικά εμφανίζεται σαν η γυναίκα που η Δάφνη θα ήθελε να ήταν. Η Δάφνη αρνείται αυτό που όλοι ξέρουν, ότι είμαστε μόνοι και η ευτυχία κρατάει για λίγο. Και ότι τίποτα δεν είναι όπως το νομίζεις. Η διάλυση της μοναξιάς. Συνύπαρξη στο όλο του σύμπαντος. Όλα είναι θέμα σκέψης. Η απογοήτευση είναι μια παρεξήγηση, το αυτονόητο της ύπαρξης υπερβαίνει τα πάντα