Θυμήσου με..

Θυμήσου με, γράφει το blogger system και ίσως να ειναι και η πιο προσωπική φράση που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. "Θυμήσου με..", όταν όλοι νομίζουν πως είναι τόσο σημαντικοί που όλοι θα τους θυμούνται άνευ άλλου τινός. Εγώ πάλι ξεχνάω τον εαυτό μου και έτσι και όλα τα άλλα γύρω τα βλέπω ασήμαντα...
Διαβάζω τα bloggs των γύρω και όταν δεν έχουν αναμνήσεις γεμάτες πικρία, έχουν παράπονα. Όμως είναι κουραστικό κάτι τέτοιοιο. Ο φίλος anemos (www.naftilos.blogspot.com) τα λεει όπως πάντα σωστά, για το έργο που μπορεί να επιτελέσει κανείς στη ζωή. Να συγκεντρώσει βιώματα και γνώσεις και να τις κάνει κτήμα των νεότερων. Είναι μια υπέροχη πρόταση φιλοφικής θεώρησης. Για αυτό και σπάνια.
Με θυμάμαι να ψάχνω διαισθητικά έναν "δασκαλο" που εκτός του ότι θα σεβόνταν τον δικό μου τρόπο σκέψης, θα είχε κέφι να μου μεταδώσει πράγματα. Όχι, όμως, οι πολλοί φοβούνται την κοντινή ανθρώπινη σχέση που πηγάζει από το πνεύμα. Έτσι απέμεινα να διαβάζω άρθρα και bloggs, ασφαλης στον κόσμο μου, αναζητώντας τις φωνές στην έρημο που ψιθυρίζουν το δρόμο για την όαση.
Εγώ πάλι, με αγάπη και επιθυμία σκορπίζω ότι ξέρω..ετσι θα ήθελα και τους άλλους...